Wizyta u lekarza medycyny podróży. Jak się do niej przygotować?

Co najmniej sześć tygodni przed planowanym wyjazdem należy skonsultować się z lekarzem w punkcie medycyny podróży. Przed wizytą należy zgromadzić wszelkie informacje, które mogą być potrzebne lekarzowi np. o przebytych chorobach, chorobach przewlekłych, przyjmowanych lekach, alergiach itp. O ile było się szczepionych wcześniej — przedstawić również wykaz dotychczasowych szczepień, tak aby lekarz mógł ocenić ich ważność.

Termin wizyty i wykonania szczepień jest bardzo istotny, ponieważ wszystkie obowiązkowe lub zalecone przez lekarza szczepienia muszą mieć czas, aby zacząć działać. Wykształcenie odporności po szczepieniu przed wyjazdem wymaga często kilkunastu dni, a niekiedy do uzyskania odpowiedniej ochrony konieczne jest przyjęcie kilku dawek szczepionki. Z tego powodu najlepiej rozpocząć szczepienia na 6–8 tygodni przed podróżą bądź jeszcze wcześniej.

Dla lekarza oprócz podania kraju wyprawy, istotna będzie również informacja dotycząca konkretnego regionu, ponieważ na danym obszarze możemy być w większym stopniu narażeni na ryzyko zachorowania np. na malarię. W tym przypadku lekarz może nas poinformować o konieczności podjęcia profilaktyki przeciwmalarycznej.

Gdzie i na co zaszczepić się przed wyjazdem?

Listę punktów, gdzie można zaszczepić się przed podróżą, można znaleźć na przykład na stronie Głównego Inspektoratu Sanitarnego. Obowiązkowe lub zalecane szczepienia zależą przede wszystkim od planowanego kierunku podróży. Lekarz bazował będzie na tabeli szczepień aktualizowanej na podstawie wytycznych Światowej Organizacji Zdrowia WHO  https://www.who.int

Więcej informacji również na: https://medycynatropikalna.pl/szczepienia

Gdzie odnotowane zostaną wykonane szczepienia obowiązkowe i zalecane? / Co to jest żółta książeczka szczepień (International Certificate of Vaccination)?

W punkcie szczepień lub u lekarza medycyny podróży pacjent otrzymuje Międzynarodową Książeczkę Szczepień (tzw. żółtą książeczkę szczepień). Odnotowane zostaną tu wszystkie dokonane szczepienia wraz z datą kolejnej dawki przypominającej. Ułatwia to kontrolę poziomu odporności oraz informuje o terminie ewentualnego kolejnego szczepienia. Książeczka szczepień to dokument informacyjny dla lekarzy w innym kraju oraz obok paszportu, niezbędny dokument podczas przekraczania granicy państw, gdzie wymaga się szczepień obowiązkowych (np. kraje Afryki).

Jakie są szczepienia obowiązkowe i przy wjeździe, do jakich krajów są obowiązkowe?

Szczepienia obowiązkowe dla podróżnych to takie, które należy wykonać, aby móc wjechać do danego kraju. W przypadku ich braku, podróżnik może nie uzyskać zgody na wjazd do kraju, nawet jeżeli dany kraj jest dla niego tylko punktem tranzytowym.

Przed wyjazdem do większości krajów Afryki położonych poniżej Sahary oraz części krajów w Ameryce Środkowej i Południowej OBLIGATORYJNIE NALEŻY ZASZCZEPIĆ SIĘ NA ŻÓŁTĄ FEBRĘ (ŻÓŁTĄ GORĄCZKĘ), a szczepienie należy mieć odnotowane w tzw. żółtej książeczce szczepień (International Certificate of Vaccination). Niektóre kraje wymagają także szczepienia na tę chorobę wówczas, gdy przyjeżdża się do nich bezpośrednio z terenów, gdzie żółta febra występuje.

Należy pamiętać, iż lista obowiązkowych szczepień może zostać zaktualizowana. Przed każdą podróżą konieczne jest skontrolowanie bieżących wymogów dotyczących szczepień obowiązkowych. Więcej informacji: https://medycynatropikalna.pl/szczepienia oraz https://www.who.int

W przypadku wyjazdów w rejony tropikalne lub do krajów o złych warunkach sanitarnych, szczepienia zalecane są bezpieczną i skuteczną metodą ochrony przed chorobami zakaźnymi, które w Polsce nie występują bądź zdarzają się niezwykle rzadko. Większość chorób, przed którymi chronią zalecane szczepienia dla podróżnych, grozi poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi i w razie zachorowania, najczęściej wymaga terapii szpitalnej.

Bardzo istotny jest odpowiedni wybór szczepień, który zależy nie tylko od rejonu docelowego, ale także od charakteru podróży i podejmowanych podczas wycieczki aktywności. Przed wyjazdem należy skonsultować się z lekarzem medycyny podróży, który zaproponuje szczepienia dostosowane zarówno do destynacji, jak i indywidualnych potrzeb organizmu. Wykształcenie odporności po szczepieniu wymaga często kilkunastu dni, a niekiedy do uzyskania odpowiedniej ochrony konieczne jest przyjęcie kilku dawek szczepionki. Z tego powodu szczepienia należy rozpocząć na 6–8 tygodni przed podróżą bądź jeszcze wcześniej.

Żółta febra / Żółta gorączka

to choroba wirusowa przenoszona przez komary. Komary mogą przenosić wirusa z osoby zarażonej na osobę zdrową. Początkowe objawy, podobne są do objawów grypy, występuje gorączka, dreszcze, bóle mięśni, osłabienie, nudności i wymioty, zażółcenie skóry i spojówek. Większość chorych przechodzi żółtą gorączkę w postaci łagodnej, jednak przy ciężkim przebiegu występuje uszkodzenie nerek i wątroby, zaburzenia krzepnięcia krwi i krwawienie do przewodu pokarmowego. W najgorszym przypadku choroba prowadzi do śmierci.

Najskuteczniejszą formą ochrony przed wirusem jest szczepionka. Pełna ochrona następuje 10 dni po zaszczepieniu. Jedna dawka daje ochronę na całe życie, jednak u części osób może być konieczne powtórzenie szczepienia po 10 latach.

W rejonach występowania choroby (Afryka oraz Ameryka Środkowa i Południowa) konieczne jest stosowanie środków odstraszających komary, moskitier, siatek w oknach pomieszczeń oraz zwłaszcza od zmierzchu do świtu, zalecany jest odpowiedni ubiór - długie rękawy koszul i nogawki spodni.

Zakażenie meningokokowe

Meningokoki to bakterie, które powodują groźne inwazyjne zakażenie meningokokowe. Do zarażenia dochodzi drogą kropelkową przez bliski kontakt z wydzielinami z dróg oddechowych oraz śliną zakażonego. Choroba przebiega najczęściej, jako: sepsa meningokokowa (zakażenie krwi z ciężkimi objawami ze strony wielu narządów) lub meningokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Objawy to silne bóle głowy, gorączka, nudności, wymioty, światłowstręt, przeczulica słuchowa, wybroczyny skórne. Często u jednego chorego występują jednocześnie objawy sepsy i zapalenia opon.

W zapobieganiu chorobie meningokokowej najważniejszą rolę odgrywa szczepienia profilaktyczne. W leczeniu kluczowe jest jak najszybsze włączenie odpowiednich antybiotyków.

Menigokoki występują powszechnie na całym świecie, zwłaszcza w dużych skupiskach ludzkich. Obszarem epidemicznym jest obszar Afryki Subsaharyjskiej tzw. "pas meningokokowy” (od Senegalu do Etiopii). Podróż w te rejony niesie duże ryzyko zachorowania,  zwłaszcza w porze suchej od listopada do czerwca. Częste zachorowania występują również na Bliskim Wschodzie (np. w Arabii Saudyjskiej wśród muzułmańskich pielgrzymów).

Wirusowe zapalenie wątroby typu A 

Wirusowe zapalenie wątroby typu A, tzw. żółtaczka pokarmowa, jest chorobą przekazywaną drogą „brudnych rąk”. Do zakażenia dochodzi najczęściej przez kontakt z zakażoną wodą, lodem, pożywieniem niepoddanym obróbce termicznej. Wirus WZW A przenoszony jest także poprzez kontakty seksualne.

Objawy choroby to: ból stawów, ból gardła, ból brzucha, nudności, wymioty, gorączka, osłabienie, biegunka, brak apetytu, żółtaczka, świąd skóry, ciemny mocz, odbarwiony kał.

W zapobieganiu chorobie najważniejszą rolę odgrywa przestrzeganie zasad higieny oraz szczepienia profilaktyczne.

Choroba występuje na całym świecie, ale największą liczbę przypadków wirusowego zapalania wątroby odnotowuje się w krajach Ameryki Południowej, Azji Południo-Wschodniej oraz Afryki.

Wirusowe zapalenie wątroby typu B 

 Do zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B dochodzi drogą krwiopochodną lub poprzez kontakt z innymi wydzielinami ciała (np. nasieniem). W przypadku podróżników szczególne ryzyko związane jest z ewentualnymi procedurami medycznymi lub innymi zabiegami (np. tatuaż, akupunktura). Wirus WZW B przenoszony jest także poprzez kontakty seksualne.

Profilaktyka opiera się na stosowaniu szczepień ochronnych oraz unikaniu kontaktu ze skażoną krwią.

WZW typu B występuje na całym świecie, większość przewlekłych nosicieli mieszka głównie w Azji i w Afryce. 

Dur brzuszny (tyfus)

Jest to choroba zakaźna przewodu pokarmowego, wywoływana przez bakterie. Źródłem zakażenia jest woda i żywność zanieczyszczone wydalinami osób chorych i nosicieli. Bakteria występuje jedynie u ludzi. Ryzyko zakażenia pojawia się głównie w rejonach o niskim poziomie higieny w przygotowywaniu i podawaniu posiłków.

Pierwsze objawy to narastające osłabienie, stany podgorączkowe, a później gorączka. Mogą również wystąpić biegunka, zaparcia, bóle brzucha oraz różowo-czerwona wysypka. Wraz z postępowaniem choroby dochodzi do uszkodzenia błon przewodu pokarmowego i istnieje ryzyko powstania perforacji.

Dur brzuszny można leczyć antybiotykami, jednak najskuteczniejszą formą ochrony przed chorobą jest szczepienie połączone z przestrzeganiem zasad higieny.

Dur brzuszny występuje na całym świecie, lecz najczęściej w krajach Azji Południowej (m.in. w Indiach, Nepalu, Bangladeszu, Pakistanie i na Sri Lance), Azji Południowo-Wschodniej (m.in. w Tajlandii, Malezji, Indonezji, Wietnamie), w Ameryce Środkowej i Południowej (m.in w Peru), oraz Afryce Północnej i Wschodniej (m.in. w Kenii i Tanzanii).

Japońskie zapalenie mózgu

 Japońskie zapalenie mózgu to choroba wywołana wirusem, przenoszonym przez komary. Choroba powoduje zaburzenia neurologiczne. Wirus może być przyczyną obrzęku mózgu i doprowadzić do fizycznej lub psychicznej niepełnosprawności, może nawet dojść do trwałego uszkodzenia mózgu.

Choroby można uniknąć poprzez szczepienie. U podróżników ryzyko zachorowania jest niskie, jednak o podaniu szczepionki decyduje lekarz z pacjentem na podstawie oceny konkretnej destynacji i pory roku. Szczyt zachorowań na japońskie zapalenie mózgu pojawia się w lecie i jesienią. Skuteczną metodą ograniczenia ryzyka choroby jest ochrona przed ugryzieniami komarów, tj. stosowanie odstraszaczy, moskitier, odpowiedniego stroju itp.

Zachorowania występują w Azji Południowo-Wschodniej i na zachodnim Pacyfiku. W Azji stanowi najczęstszą przyczynę zapalenia mózgu. Rejonami o największym ryzyku są regiony wiejskie, rolnicze, często w okolicach pól ryżowych.

Cholera

Jest to ostra choroba biegunkowa wywołana przez bakterie. Do zakażenia dochodzi poprzez spożycie wody lub żywności zanieczyszczonych kałem osób chorych oraz nieprzestrzeganie zasad higieny.

Objawy choroby takie jak bardzo intensywne i wodniste biegunki, wymioty, silne kurcze mięśniowe mogą prowadzić do niebezpiecznych powikłań np. gwałtownego odwodnienia, które może prowadzić do ostrej niewydolności nerek, poważnych zaburzeń elektrolitycznych i zgonu.

Skuteczną formą profilaktyki jest szczepienie połączone z przestrzeganiem zasad higieny podczas podróży. Najwięcej zachorowań na cholerę występuje  w Afryce, Ameryce Południowej i Środkowej.

Wścieklizna

 Jest to wirusowa choroba układu nerwowego, która w przypadku pojawienia się objawów prowadzi do zgonu. Do zakażenia człowieka dochodzi przez kontakt bezpośredni (pogryzienie lub oślinienie skóry przez chore zwierzę). Głównym źródłem zakażenia są psy, koty, nietoperze, dzikie drapieżniki. Chory człowiek jest zakaźny dla otoczenia.

Początkowymi objawami zarażenia są ogólne objawy takie jak: gorączka, bóle głowy, ogólne złe samopoczucie, uczucie drętwienia i mrowienia w obrębie rany, nudności, halucynacje. Po kilku dniach dochodzi do rozwoju pełnoobjawowej choroby: mimowolnych skurczów mięśni, ślinotoku, światłowstrętu, wodowstrętu, napadów agresji i drgawek. Zazwyczaj śmierć występuje w ciągu kilku dni od objawów.

U podróżników ważne jest unikanie kontaktu ze zwierzętami, zwłaszcza dzikimi, bezpańskimi. W niektórych sytuacjach, w zależności od rejonu i charakteru podróży lekarz uznać może, iż wskazane jest wykonanie szczepienia przeciw wściekliźnie.

Wścieklizna występuje na całym świecie, najwięcej przypadków zanotowano w krajach Azji (Indie, Afganistan, Pakistan, Bangladesz, Nepal, Birma, Kambodża), Afryce (Demokratyczna Republika Konga, Burkina Faso, Niger, Nigeria, Etiopia, Somalia, Kenia, Tanzania, Mozambik), Ameryce Środkowej i Południowej.

Denga

Denga to choroba wywoływana przez wirus rozprzestrzeniający się przez ukąszenia komarów. Gatunek komara, który przenosi wirus dengi, żeruje w ciągu dnia i nocy, często w obszarach miejskich. Denga nie występuje na obszarach powyżej 1500 m n.p.m. Obecnie nie ma szczepionki i leku zapobiegającego.

Podstawowe objawy to: gorączka, ból głowy, nudności, wymioty, wysypka, ból oczu, stawów oraz mięśni. Dolegliwości mogą utrzymywać się do 2 tygodni, ale zazwyczaj kończą się w ciągu tygodnia. W ciężkich przypadkach pojawiają się silne bóle brzucha, nawracające wymioty, a nawet krwawienie z nosa lub dziąseł.

Przeciwdziałanie tej chorobie polega na ochronie przed ukąszeniami komarów, a więc m.in. na stosowaniu odstraszaczy, spaniu pod moskitierami, noszeniu odpowiedniego ubioru tj koszul i spodni z długimi rękawami i nogawkami oraz sprawdzaniu pomieszczeń pod kątem obecności owadów, zwłaszcza bezpośrednio przed snem.

Największe ryzyko zachorowania dotyczy podróżujących udających się do Afryki, Ameryki Środkowej i Południowej, części Karaibów, Azji, Australii oraz wysp Pacyfiku.

Więcej o chorobach tropikalnych https://medycynatropikalna.pl

Malaria (polska nazwa zimnica) jest chorobą pasożytniczą wywoływaną u ludzi przez pięć gatunków zarodźców. Do zachorowania na malarię u człowieka dochodzi między innymi w wyniku ukłucia przez zarażone zarodźcem samice komarów.

Ryzyko zachorowania na malarię różni się w zależności od kraju docelowego podróży oraz rodzaju podróży. Malaria występuje w ponad stu krajach strefy tropikalnej i subtropikalnej. Niebezpieczeństwo zachorowania pojawia się zwłaszcza w porze deszczowej.

Jest to choroba o gwałtownym przebiegu, a jej symptomy pojawiają się w ciągu 7-30 dni od zakażenia (w niektórych przypadkach mogą one wystąpić nawet po roku). Malaria zwykle objawia się gorączką, osłabieniem, bólem głowy, mięśni i stawów. W krótkim czasie może doprowadzić do poważnych powikłań, np. niewydolności nerek.

Nie ma na nią szczepionki. Najważniejszym warunkiem zmniejszającym ryzyko zachorowania na malarię jest unikanie ukąszeń komarów tj. stosowanie odstraszaczy, odpowiedni strój (długie rękawy i nogawki, skarpety, pełne buty) oraz sprawdzanie pomieszczeń, w którym śpimy, pod kątem obecności owadów, zwłaszcza bezpośrednio przed snem. W nocy na terenach malarycznych koniecznie używać trzeba moskitier i pamiętać, by umieścić jej krawędzie pod materacem.

Drugim niezwykle istotnym czynnikiem jest przyjmowanie leków eliminujących wprowadzone zarodźce, czyli profilaktyka przeciwmalaryczna.

Przed wyjazdem należy na podstawie konkretnej destynacji skonsultować z lekarzem konieczność rozpoczęcia profilaktyki przeciwmalarycznej. Lek przeciwmalaryczny powinien być w każdym przypadku dobrany indywidualnie i przepisany przez lekarza. Zazwyczaj profilaktykę farmakologiczną należy rozpocząć 1-2 dni przed podróżą, kontynuować codziennie o tej samej porze oraz 7 dni po powrocie.

Więcej informacji: https://medycynatropikalna.pl/malaria-chemioprofilaktyka

Jet Lag to zespół objawów, które odczuwać mogą pasażerowie samolotów pokonujących długie dystanse, na wschód bądź na zachód (o co najmniej trzy strefy czasowe). Wiąże się to z nagłą zmianą czasu, przy czym podróżowanie na wschód jest bardziej uciążliwe, ponieważ następuje skrócenie cyklu dobowego.

Stopień nasilenia objawów jest uzależniony przede wszystkim od tego, jak radykalną zmianę czasu przeszliśmy, ale jest to też kwestia indywidualna. U jednych osób objawy będą silniejsze, u innych słabsze. Jet Lag objawia się przede wszystkim sennością, zaburzeniami snu oraz ogólnym zmęczeniem, bólami głowy, trudnością z koncentracją, dezorientacją, obniżeniem nastroju, brakiem apetytu oraz zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi.

Czas trwania Jet Lagu zależy od liczby stref czasowych przekroczonych podczas podróży. Zazwyczaj organizm dostosowuje się do nowej strefy czasowej z szybkością jednej lub dwóch stref czasowych dziennie. Jet lag jest stanem przejściowym i większość osób dochodzi do siebie stosunkowo szybko. Jeśli jednak istnieje jakiekolwiek indywidualne ryzyko dłuższych komplikacji, proponujemy przed wyjazdem skonsultować się z lekarzem, który udzieli szczegółowych porad lub przepisze środki farmakologiczne łagodzące skutki Jet Lagu.

Gdy wyjeżdżamy do egzotycznego kraju, istnieje ryzyko zachorowania na różne poważne choroby. W podróży z powodu zmęczenia, zmiany klimatu i diety nasz organizm może reagować w inny niż zwykle sposób — szybciej będzie się odwadniał, szybciej męczył, będzie mniej odporny na infekcje. Dlatego bardzo ważnym czynnikiem jest odpowiednie profilaktyczne przygotowanie się do takiego wyjazdu. Umożliwi to zadbanie o komfort w podroży, a także pozwoli zminimalizować ryzyko komplikacji zdrowotnych. W wyjątkowych sytuacjach uchroni nawet przed utratą zdrowia i życia. Warto przestrzegać kilku zasad, aby podróż pozostała w naszej pamięci miłym wspomnieniem.

Pamiętajmy, aby myć ręce tak często, jak to tylko możliwe. Warto mieć ze sobą płyn do dezynfekcji rąk, który będzie można użyć w przypadku braku dostępu do bieżącej wody. Bardzo przydatne są też mokre chusteczki higieniczne.

Uwaga na odwodnienie! W gorącym klimacie przynajmniej na początku człowiek mocno się poci, w związku z tym należy więcej pić (minimum 3 l dziennie). Odwodnienie objawia się ogólnym spadkiem formy, zmęczeniem, zniechęceniem, bólami głowy.

Pić należy tylko bezpieczną wodę butelkowaną, ewentualnie przefiltrowaną lub przegotowaną. Przegotowanie wody zabija wszystkie bakterie i pasożyty. Woda musi gotować się co najmniej minutę. Powyżej 3000 m n.p.m. trzeba ją gotować dłużej - ponad trzy minuty. Innymi metodami oczyszczania wody są tabletki z jodyną i filtry mechaniczne (tylko te przy średnicy otworu poniżej jednego mikrona).

Komary w krajach tropikalnych są nosicielami groźnych chorób. Roznoszą dengę, malarię, filariozę, żółtą febrę i wiele innych chorób. Należy o tym pamiętać i koniecznie się przed nimi zabezpieczać. Nosić odpowiednią odzież (długie rękawy i nogawki, skarpety, pełne buty), zaopatrzyć się w skuteczne środki odstraszające oraz sprawdzać pomieszczenia pod kątem obecności owadów, zwłaszcza bezpośrednio przed snem. W nocy na terenach malarycznych koniecznie używać trzeba moskitier i pamiętać, by umieścić jej krawędzie pod materacem.

Odkażać należy nawet najmniejsze ranki i otarcia. Warto zabrać ze sobą żel antybakteryjny.

W podróży powinno się unikać chodzenia boso, ponieważ może to doprowadzić do zarażenia jedną z wielu chorób pasożytniczych.

Podróżując m.in. po Afryce i Azji, nie powinno się pływać i brodzić w wodach śródlądowych (stawach i jeziorach). W większości z nich jest bilharcjoza. Jest to druga co do częstości występowania choroba pasożytnicza na świecie (po malarii). Do zarażenia człowieka dochodzi, przez skórę, następnie pasożyty wnikają do powierzchownych naczyń krwionośnych, dalej wraz z krwią do dużych naczyń żylnych i narządów wewnętrznych, m.in. jelita grubego i pęcherza moczowego. Aby zarazić się bilharcjozą, wystarczy więc tylko wejść do wody, nie trzeba jej pić. W pierwszych dniach po zarażeniu może występować charakterystyczna pęcherzykowa, swędząca wysypka. Jednak u większości osób początkowa faza zakażenia przebiega bezobjawowo. Choroba rozpowszechniona jest w Afryce, części Ameryki Południowej, Ameryce Środkowej, Bliskim Wschodzie oraz części Azji Południowo-Wschodniej.

Biegunka jest jednym z najczęstszych problemów zdrowotnych w podróży, często związana jest ze zmianą diety i flory bakteryjnej. Biegunka podróżnych występuje na całym świecie, ale do zachorowań dochodzi zwłaszcza w krajach o obniżonych standardach higieny.

Profilaktyka biegunki podróżnych polega głównie na przestrzeganiu odpowiednich zasad higieny, unikaniu picia wody wodociągowej oraz spożywania pokarmów niepoddanych obróbce termicznej.  Należy pić tylko bezpieczną wodę butelkowaną. Unikać należy picia soków, zwłaszcza z lodem niewiadomego pochodzenia. Tylko i wyłącznie świeże owoce i warzywa należy dokładnie myć, po czym obierać ze skórki. Unikać należy również jedzenia sałatek z surowych warzyw i owoców, lodów oraz niepasteryzowanych przetworów mlecznych.

W większości przypadków przebieg biegunki jest krótkotrwały. Choroba może jednak czasami przebiegać z gorączką, odwodnieniem i prowadzić do innych poważnych następstw. W przypadku gdy biegunka trwa dłużej niż dwa dni oraz towarzyszą jej wysoka gorączka, osłabienie i senność a w stolcu pojawia się krew, konieczna jest wizyta u lekarza lub leczenie szpitalne oraz zastosowanie odpowiedniego antybiotyku. W czasie biegunki bardzo istotne jest odpowiednie nawodnienie oraz uzupełnianie niedoboru elektrolitów.

Choroba wysokościowa (wysokogórska) pojawia się zawsze wtedy, gdy organizm nie potrafi poradzić sobie z nagłym wzrostem wysokości, zmianą ciśnienia i zmniejszoną zawartością tlenu w powietrzu. Objawy choroby mogą pojawić się u każdego, bez względu na wiek, stan zdrowia i kondycję. Głównym zagrożeniem jest niedobór tlenu, czyli hipoksja. Pozostałe zagrożenia związane są między innymi ze spadkiem temperatury, niższą wilgotnością i  zwiększonym promieniowaniem UV.

Choroba ta najczęściej  pojawia się u osób niezaaklimatyzowanych, w ciągu pierwszych dni po przekroczeniu 2500 m n.p.m. a jej nasilenie zależy od wysokości nad poziomem morza, szybkości wznoszenia i czasu pobytu na danej wysokości. Zazwyczaj pojawiają się takie dolegliwości jak zawroty głowy, ogólne złe samopoczucie, uczucie zmęczenia, brak apetytu, czasem nudności i wymioty. Objawom tym można zapobiegać, przeprowadzając stopniowy proces aklimatyzacji, przyjmując leki zmniejszające ryzyko wystąpienia choroby oraz leki zmniejszające nasilenie objawów. W większości przypadków objawy ustępują zazwyczaj po 24-72 godzinach. Jeśli jednak nie zostanie wdrożone odpowiednie postępowanie, choroba może ulec rozwojowi do objawów zagrażających życiu takich jak obrzęk płuc lub mózgu.

Programy wypraw układamy tak, aby mogła nastąpić odpowiednia stopniowa aklimatyzacja. Należy jednak mieć świadomość, iż reakcja organizmu jest sprawą bardzo indywidualną. Przed planowanym wyjazdem w tereny wysokogórskie najlepiej zawsze skontrolować stan zdrowia u lekarza prowadzącego oraz szczegółowo skonsultować z nim indywidualne możliwości wysiłkowe własnego organizmu. Lekarz wyjaśni też postępowanie w przypadku pojawienia się objawów choroby wysokościowej oraz zaproponuje leki, które należy zabrać ze sobą na wyprawę.